| Lieron Viveen jongste clubkampioen TTV Papendrecht ooit ! |  | 22 | mei2015 | |
Teammaten Colin (l) en Lieron (r) 
| Naar aanleiding van het surplus aan poulewedstrijden van de afgelopen jaren, gecombineerd met het feit dat die hoeveelheid wedstrijden duidelijk invloed had op de vermoeidheid en conditie van sommige spelers en daarmee ook op de kwaliteit van de beslissende wedstrijden, werd door organisator Piet besloten om een nieuw speelschema te introduceren. De Top 8 moest het worden, waarbij de hoogst geklasseerde 7 deelnemers automatisch waren geplaatst en de kampioen bij de 2e-klassers als achtste speler zou worden toegevoegd. Omdat Guido Houwing, als betreffende kampioen, echter niet kon spelen ontstond vooraf al meer dan genoeg rumoer over het deelnemersveld. Terwijl het toch binnen onze vereniging al jááren de traditie is dat alléén de kampioen van een bepaalde klasse het recht heeft en uitgenodigd wordt om op een hoger niveau mee te spelen. Erik van Holten werd als volgende op de ranking toegevoegd aan de spelerslijst.
Erik van Holten was onze nummer 7 van de avond. In de poulewedstrijden tamelijk kansloos tegen tegenstanders die 1 of 2 klassen hoger competitie hadden gespeeld en derhalve stond er een wedstrijd tegen de nummer 3 van de andere poule op het menu. En daarmee was de traditioneel taaie wedstrijd tegen zijn teamgenoot Johan weer eens een feit. Lange slagenwisselingen en gamestanden van 9-11, 7-11, 11-9 en 9-11 lieten Erik niets anders dan een wedstrijd om plaats 7. En die werd hem in de schoot geworpen.
Genoemde teamgenoot Johan Snoep kwam een plekje hoger uit, op de zesde plaats. In tegenstelling tot Erik was Johan bepaald niet kansloos. Het verdedigen ging als vanouds, de kansen om aan te vallen met grote gretigheid benut. Twee hoger ingeschatte spelers moesten alles uit de kast halen om Johan te verschalken en met name Colin Baldé mocht de handen dichtknijpen. Johan stond bij 11-9, 5-11, 11-7, 7-11 en 10-6 op het randje van een sensationele plaats in de halve finales, maar het laatste en beslissende punt wilde niet aan zijn kant vallen. Na 10-12 bleef desillusie en de derde plaats in de poule over. Na de gewonnen wedstrijd tegen Erik, vond Johan het wel goed en schonk plaats 5 aan...
Bas van Oers. Eigenlijk geldt voor hem hetzelfde verhaal als voor Erik : kansloos in de poulewedstrijden. Maar waar Erik met Johan een taaie tegenstander trof in de plaatsingswedstrijden, had Bas meer geluk met zijn geblesseerde tegenstander. De eerste 2 games waren nog bijzonder spannend, getuige de gamestanden 16-14 en 12-10. Maar daarna was het verzet van zijn opponent gebroken en kon Bas zich opmaken voor een revanche-wedstrijd tegen Johan om de vijfde plek. Die wedstrijd kwam er niet, de vijfde plek wél.
Voor de echte prijzen was het dit jaar een heuse strijd tussen de eerste 2 seniorenteams. Team 2, zojuist gepromoveerd naar de hoofdklasse, wilde graag laten zien aan de mannen van team 1 (al jaren acterend op dat niveau) dat ze niet voor niets gepromoveerd zijn en hetzelfde niveau hebben bereikt.
|
Winnie van Rooij was het grootste slachtoffer van deze dadendrang. In het recente verleden (2011 en 2013) toch heus clubkampioen, werd hij vorig jaar buiten de prijzen gehouden door zijn eigen teamgenoten én Colin. Dit jaar zagen we bij de topspelers de welbekende verschijnselen van het gevreesde poulewinnaar-syndroom. Ongeslagen door de poulewedstrijden komen en dan in de halve finale het loodje leggen tegen de nummer 2 van de andere poule. Ongeslagen bleef Winnie in de poule, maar zonder moeite ging het bepaald niet. In de eerste wedstrijd moest er tegen Johan na 8-11, 11-8, 8-11 voorzichtiger worden gespeeld om alsnog te winnen. Tegen Bas ging het vlotjes in drieën en daarna was de laatste pot alleen interessant voor plaatsing. In de halve finale werd Winnie echter op felheid en lef afgetroefd na de gewonnen eerste game en restte slechts een strijd om de bronzen plak. En hoe sneu is het om méér punten te scoren dan je tegenstander, maar toch te verliezen in een zinderende partij ? Na 12-10, 11-13, 11-4, 12-14 en 9-11 was dat toch heus het (nood)lot van Winnie.
Na die overwinning-met-minder-punten kon Harm Hogendoorn terugkijken op een nog enigszins geslaagd toernooi. Althans waar het om het binnenhalen van een prijs ging, al zal de derde plaats vast niet de eindbestemming geweest zijn die hij zelf had gepland. Aan de top komend (in 2014) bleek lastig genoeg, aan de top blijven nog lastiger. Hoewel de derde plaats uiteraard ook top is, had Harm van tevoren al hogere verwachtingen als "man in vorm" van de laatste weken. Het gemak waarmee hij de poulewedstrijden won deden die verwachtingen alleen maar groeien. Ook de halve finale gaf in eerste instantie geen enkele aanleiding om dat beeld bij te stellen, want met 2x 11-7 nam Harm een comfortabele voorsprong. Toen sloeg ook bij hem het poulewinnaar-syndroom onverbiddelijk toe. De wedstrijd kantelde na 7-11 en Harm kon het niet meer omdraaien. En na 2x 5-11 bleven beide selectiespelers met een kater achter en konden slechts lijdzaam toezien hoe de heren van team 2 om de grootste prijzen gingen spelen.
Het had geen haar gescheeld of Colin Baldé was niet eens zo ver gekomen. Tegen Bas geen problemen, tegen Johan echter des te meer. De buren hebben vast weer nieuwe woordjes geleerd, want tot zover was de getergde Colin wel te horen. Pas toen hij stil werd, werd het spel ook beter. Dat was pas tijdens de laatste 6 punten, maar die waren wel cruciaal voor het veroveren van een plaats in de halve finales. Natuurlijk was er nog een derde poulewedstrijd te gaan, maar dan was er de verplichting geweest om van Winnie te winnen, die dan zelf ook nog lang niet zeker was geweest. Nu ging het om de eer en de plaatsing en als nummer 2 in de poule mocht Colin het opnemen tegen zijn oude teamgenoot Harm. Ook nu kwam het aan op de tweede adem, maar die werd dan ook overtuigend gevonden.
De oplettende lezer zal nog twee namen missen in dit verslag. Gezien de opbouw hiervan is het logisch dat de winnaar als laatste wordt genoemd. Maar speelden we niet met z'n achten ? En toch begint het verslag met de man op plaats 7. Jawel, een speciale vermelding verdient onze nummer 8 van dit jaar: Eddy van Weelde is niet voor niets voorzien van een behoorlijke lange erelijst. Veelvoudig clubkampioen, zowel bij de enkels als bij de dubbels. Vele jaren lang in de competitie de topscorer van het eerste team. Altijd de onverzettelijke wil om er het beste uit te halen, en heel vaak slaagde hij daarin. Echter, zelfs met alle wilskracht kan je niet van een rugblessure genezen als niet duidelijk is wat er exact aan de hand is. Het kostte Eddy de laatste seizoenen steeds meer moeite om met die beroerde rug te kunnen spelen op het niveau waar hij kon en zo graag wilde spelen. Uiteindelijk werd het onvermijdelijk: de rug moet rust krijgen, om te beginnen voor minstens één seizoen. De tweede helft van het voorjaarsseizoen ging grotendeels aan Eddy voorbij en het was dan ook een grote verrassing voor organisator Piet dat Eddy zich toch aanmeldde. "Om tenminste spelend voorlopig afscheid te nemen", zo luidde het devies. Bijzonder prijzenswaardig en respectabel ! De verrassing leek een vervolg te krijgen, want het tempo van Erik kon Eddy wel aan. Daarna bleek het hoge tempo Eddy te veel, al oogde de laatste pot tegen Harm zeer spectaculair. Eddy probeerde de punten zo kort mogelijk te houden, speelde alles-of-niets en het spektakel was groots. Na de gewonnen 1e game ging het echter regelmatig (overigens ook zéér spectaculair !) mis. Tot ieders verbazing speelde Eddy toch nog voor de plaatsen 5 t/m 8, maar na 2 games in de verlenging te hebben verloren van Bas, was het over en sluiten. Een afscheid met open vizier, en hopelijk kunnen we in de nabije toekomst weer genieten van een ongehinderd spelende Eddy !!Eén naam is nog niet genoemd : die van de winnaar. En dat is er eentje die met ere genoemd mag worden. Kampioen worden van TTV Papendrecht is een prestatie, maar als je na het winnen van die titel ook nog "jongste kampioen van TTV Papendrecht ooit" achter je naam mag zetten heb je echt een bijzondere prestatie geleverd. Geveegd in de eerste poulewedstrijd tegen Harm, en daarna oppermachtig tegen Eddy en Erik maakte een plaats bij de laatste 4 vrijwel zeker. Waar in eerdere jaren de heren van team 1 hem nog uit de halve finales konden houden, was daar nu geen sprake meer van. Zelfs als Eddy met 3-0 had gewonnen van Harm was het puntensaldo voldoende geweest. In de halve finale werd Winnie steeds verder achteruit gedrukt. Die is toch heus wel gewend aan het overnemen van andermans aanval, maar kwam ditmaal tekort.
De finale was er één om je vingers bij af te likken. Een spannende eerste game werd gevolgd door een tweede die nog veel zenuwslopender was. Na 11-9 en 12-10 dacht onze nieuwe nummer één de touwtjes te kunnen laten vieren. Maar dan ben je bij Colin Baldé aan het verkeerde adres, al gaf deze nog bijna een 9-3 voorsprong prijs. Op tijd de laatste puntjes scorend, maar in de vierde game kwam Colin er niet meer aan te pas en moest hij de felicitaties geven aan :
LIERON VIVEEN
Zeven jaar geleden begonnen op het laagste juniorenniveau, vrijwel alle jeugdklassen doorgelopen en geëindigd op het hoogst denkbare niveau : Landelijk A. Intussen ook al begonnen aan een gestadige opmars bij de senioren en nadat hij via 3e en 2e klasse in de 1e klasse een klein dipje tegenkwam, zorgde dit dipje misschien wel voor de ommekeer in het vrijblijvende spel. De wedstrijden en training werden serieus aangepakt en de bekroning is dit seizoen dubbel : kampioen en promotie met team 2 naar de hoofdklasse, en clubkampioen TTV Papendrecht.
Het erepodium:
Lieron Viveen 1e en clubkampioen
Colin Baldé 2e
Harm Hogendoorn 3e
|
|
